آیات صفحات 584/585
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ﴿١٧﴾
فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَىٰ أَنْ تَزَكَّىٰ ﴿١٨﴾
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ﴿١٩﴾
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ ﴿٢٠﴾
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ﴿٢١﴾
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ﴿٢٢﴾
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ﴿٢٣﴾
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ ﴿٢٤﴾
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ ﴿٢٥﴾
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَىٰ ﴿٢٦﴾
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا ﴿٢٧﴾
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿٢٨﴾
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿٢٩﴾
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ﴿٣٠﴾
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿٣١﴾
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿٣٢﴾
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿٣٣﴾
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ ﴿٣٤﴾
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَىٰ ﴿٣٥﴾
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَىٰ ﴿٣٦﴾
فَأَمَّا مَنْ طَغَىٰ ﴿٣٧﴾
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿٣٨﴾
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٣٩﴾
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٤٠﴾
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٤١﴾
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ﴿٤٢﴾
فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ﴿٤٣﴾
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ﴿٤٤﴾
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ﴿٤٥﴾
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿٤٦﴾
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ﴿١﴾
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ ﴿٣﴾
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ ﴿٤﴾
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ ﴿٨﴾
وَهُوَ يَخْشَىٰ ﴿٩﴾
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿١١﴾
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿١٢﴾
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ﴿١٣﴾
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿١٤﴾
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿١٥﴾
كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿١٦﴾
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿١٧﴾
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿١٩﴾
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿٢٠﴾
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿٢١﴾
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿٢٢﴾
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿٢٣﴾
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ﴿٢٤﴾
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿٢٥﴾
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿٢٦﴾
فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿٢٧﴾
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿٢٨﴾
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿٢٩﴾
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿٣٠﴾
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿٣١﴾
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿٣٢﴾
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿٣٣﴾
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿٣٤﴾
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿٣٥﴾
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿٣٦﴾
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿٣٧﴾
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿٣٨﴾
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿٣٩﴾
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿٤٠﴾
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
ترجمه صفحات 584/585
در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدس «طوى» ندا داد (و گفت): (16)
به سوى فرعون برو که طغیان کرده است! (17)
و به او بگو: «آیا مى خواهى پاکیزه شوى؟! (18)
و من تو را به سوى پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسى (و گناه نکنى)؟!» (19)
سپس موسى بزرگترین معجزه را به او نشان داد! (20)
اما او تکذیب و عصیان کرد! (21)
سپس پشت کرد و پیوسته (براى محو آیین حق) تلاش نمود! (22)
و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود، (23)
و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!» (24)
از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت! (25)
در این عبرتى است براى کسى که (از خدا) بترسد! (26)
آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکلتر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟! (27)
سقف آن را برافراشت و آن را منظم ساخت، (28)
و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود! (29)
و زمین را بعد از آن گسترش داد، (30)
و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد، (31)
و کوهها را ثابت و محکم نمود! (32)
همه اینها براى بهره گیرى شما و چهارپایانتان است! (33)
هنگامى که آن حادثه بزرگ رخ دهد، (34)
در آن روز انسان به یاد کوشش هایش مى افتد، (35)
و جهنم براى هر بیننده اى آشکار مى گردد، (36)
اما آن کسى که طغیان کرده، (37)
و زندگى دنیا را مقدم داشته، (38)
مسلما دوزخ جایگاه اوست! (39)
و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوى بازدارد، (40)
قطعا بهشت جایگاه اوست! (41)
و از تو درباره قیامت مى پرسند که در چه زمانى واقع مى شود؟! (42)
تو را با یادآورى این سخن چه کار؟! (43)
نهایت آن به سوى پروردگار تو است (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست)! (44)
کار تو فقط بیم دادن کسانى است که از آن مى ترسند! (45)
آنها در آن روز که قیام قیامت را مى بینند چنین احساس مى کنند که گویى توقفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهى یا صبح آن بیشتر نبوده است! (46)
به نام خدا كه رحمتش بى اندازه است و مهربانى اش هميشگى
چهره در هم کشید و روى برتافت... (1)
از اینکه نابینایى به سراغ او آمده بود! (2)
تو چه مىدانى شاید او پاکى و تقوا پیشه کند، (3)
یا متذکر گردد و این تذکر به حال او مفید باشد! (4)
اما آن کس که توانگر است، (5)
تو به او روى مى آورى، (6)
در حالى که اگر او خود را پاک نسازد، چیزى بر تو نیست! (7)
اما کسى که به سراغ تو مى آید و کوشش مى کند، (8)
و از خدا ترسان است، (9)
تو از او غافل مى شوى! (10)
هرگز چنین نیست که آنها مى پندارند; این (قرآن) تذکر و یادآورى است، (11)
و هر کس بخواهد از آن پند مى گیرد! (12)
در الواح پرارزشى ثبت است، (13)
الواحى والاقدر و پاکیزه، (14)
به دست سفیرانى است (15)
والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار! (16)
مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است! (17)
(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟! (18)
او را از نطفه ناچیزى آفرید، سپس اندازه گیرى کرد و موزون ساخت، (19)
سپس راه را براى او آسان کرد، (20)
بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،(21)
سپس هرگاه بخواهد او را زنده مى کند! (22)
چنین نیست که او مى پندارد; او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است! (23)
انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد! (24)
ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم، (25)
سپس زمین را از هم شکافتیم، (26)
و در آن دانه هاى فراوانى رویاندیم، (27)
و انگور و سبزى بسیار، (28)
و زیتون و نخل فراوان، (29)
و باغهاى پردرخت، (30)
و میوه و چراگاه، (31)
تا وسیلهاى براى بهره گیرى شما و چهارپایانتان باشد! (32)
هنگامى که آن صداى مهیب ( صیحه رستاخیز) بیاید، (کافران در اندوه عمیقى فرومى روند)! (33)
در آن روز که انسان از برادر خود مى گریزد، (34)
و از مادر و پدرش، (35)
و زن و فرزندانش; (36)
در آن روز هر کدام از آنها وضعى دارد که او را کاملا به خود مشغول مى سازد! (37)
چهره هائى در آن روز گشاده و نورانى است، (38)
خندان و مسرور است; (39)
و صورت هایى در آن روز غبارآلود است، (40)
و دود تاریکى آنها را پوشانده است، (41)
آنان همان کافران فاجرند! (42)
***